Biorąc pod uwagę powyższe zależności celem rozwoju wszystkich systemów do chirurgii kręgosłupa, dotyczących leczenia skoliozy było udoskonalenie manewru derotacji kręgosłupa, czyli odwrócenia niekorzystnych zmian. Podczas operacji wykorzystywano różne systemy bezpośredniej derotacji dostępne w Europie. Do kręgosłupa wkręcało się specjalne implanty, podłączało łączniki i próbowało „odkręcić” kręgosłup.

W 2013 r. dr hab. Rafał Pankowski wprowadził śródoperacyjne badanie tomografem komputerowym do oceny efektów derotacji. W trakcie operacji, przed i po korekcji rotacji wykonywano pacjentom skany TK. Okazało się, że intuicyjna derotacja jest mało efektywna, bo koryguje skrzywienie odpowiedzialne za powstawanie garbu zaledwie w 15%. To skłoniło go do poszukiwania nowych rozwiązań i badań dotyczących zakresu, w jakim wspomniany zabieg można wykonać, by był skuteczny, ale jednocześnie bezpieczny dla pacjenta. Cykl badań eksperymentalnych polegał na symulacji derotacji bezpośredniej na zwłokach młodych ludzi w celu określenia krytycznej siły korekcyjnej, jaką można zastosować podczas operacji skolioz.

W ten sposób powstał prototyp derotatora, a następnie jego wersja kliniczna. Derotator zbudowany jest z metalu i wyposażony jest w specjalnie skalibrowany dynamometr, który limituje granicę derotacji w jej efektywnym i bezpiecznym zakresie z wykluczeniem ryzyka jatrogennego złamania kręgosłupa. Dedykowany jest przede wszystkim do operacyjnego leczenia idiopatycznych skolioz piersiowych, którym towarzyszą garby żebrowe. Derotator został zarejestrowany jako wzór przemysłowy w European Union Intellectual Property Office (EUIPO).